ewa maria, 2018-07-05 20:15:14

"Rozmawiamy bez końca. Nie wiem co mam powiedzieć. Tak czy owak to powiem Dzisiaj nie jest dniem, w którym Cię znajdę Onieśmieliłaś/eś mnie, Ale przyjdę po twoją miłość, OK? Weź mnie, Zabierz mnie. Nie będzie mnie za dzień, może dwa Niepotrzebnie by mówić O przeciwnościach i końcach, Ale potykając się idę do przodu Powoli ucząc się, że życie jest OK. Powtórz po mnie Nie lepiej jest być bezpiecznym niż później żałować... Weź mnie, Zabierz mnie. Nie będzie mnie dzień, może dwa Och, to, o czym mówisz To poważne, czy tylko po to, by odgonić moje troski? Jesteś wszystkim, o czym muszę pamiętać...(...)" 😜 https://youtu.be/djV11Xbc914 😜 Młodości moja... gdzie żeś ???🧐 he,he...

ewa maria, 2018-07-05 19:03:25

Aha... (wiem był taki zespół A-ha)... małe słówko do @rene. Po cóż ta wiwisekcja pytasz naszą @lucy? Mam nadzieję, że nie miałeś/aś na myśli "zabiegu operacyjnego dokonywanego na żywym zwierzęciu w celach naukowych lub doświadczalnych" lecz "bardzo dokładną analizę czegoś" ? Weź i przestań... dokładna analiza??? TO JEST MIEJSCE NASZYCH WYNURZEŃ! Przed Bogiem i współbraćmi... Każdemu wolno tu serce wylać... a krytyki unikamy... chyba, żeby grzech chciał tu wpełznąć... wtedy bronimy! Piszesz : POKORA to BRAK PYCHY - to oczywiste... ale wybacz, my TU nie trąbimy o sobie... ale ze sobą uczymy się rozmawiać! Słowo, słowa... mowa... rozmawianie... porozumienie... zrozumienie... wyrozumiałość... Bądź z nami częściej. Przychodź i ubogacaj to gremium. Daj się poznać lepiej... Ja, już Cię lubię... i zapraszam. :-)

ewa maria, 2018-07-05 18:41:41

Popatrz, popatrz... a ja myślałam, że Aurelia to takie rzadkie imię... Moja ś. p. mamusia - Sybiraczka je nosiła. Też była piękna, miała wręcz hollywoodzką urodę... na deskach Teatru im. Stefana Jaracza w Olsztynie w operetkach i balecie występowała... ale bieda nie pozwoliła jej na dalsze kształcenie... Pracować musiała... i o rodzinie bardziej marzyła niż o karierze. Cała była DOBREM. Zawsze gotowa służyć innym... karku za nich nadstawiać, choć niewinna. Miała chrześniaczkę Małgosię, ale to z pewnością nie Twoja siostra @czcicielu, bo nazywałbyś się Tomasz i byłbyś niespełnionym świetnym pływakiem z trudną historią życia... a Twój tatuś, a mój wuj, żyłby jeszcze... w Sopocie. Nie wiem o co chodzi, ale jak zobaczyłam w poniższym komentarzu imię Aurelia, wypisane dużymi literami... serce mi zadrżało... Mamusiu, idzie mi jak po grudzie, ale trzymam się - jak Ty - Pana Jezusa i Maryi. To wystarczy! Wiem, że to wystarczy.... Czekaj na mnie... Przyjdę! Myślę, że warto oswajać ze śmiercią już dzieci... one są od nas o wiele dojrzalsze w tej kwestii ( widać to np. w hospicjach). I nie chodzi o to, że śmierć ma być spowszedniała jak - broń Boże - kromka chleba... ale przyjmowana ze zrozumieniem, jako brama do szczęśliwego życia tam... gdzie już czasu nie będzie... ani bólu... ani męża... za to BÓG BĘDZIE!

czciciel, 2018-07-05 10:08:47

DOŚĆ MAM TEGO !!! dlaczego ludzie oddzielają Duszę od Ciała , PRZECIEŻ JESTEŚMY JEDNOŚCIĄ , ABY W NAS BYŁO ŻYCIE I TO ŻYCIE BOŻE . Czy jest to takie trudne do pojęcia a tak oczywiste jak człowiek , który dopiero co umarł ... przecież od Tego Zrozumienia zaczyna się nasze poznanie Boga , nie zapomnę chwili , kiedy to przy dużym mrozie odprowadzałem moją ciocię , matkę Chrzestną mojej siostry AURELIĘ , Tęczę , która mi to uzmysłowiła . Miałem może 5 lat i czapkę z " misia " na głowie . Pamiętałem jaka była za życia , jaka była Dobra , jaka piękna , nawet była na okładce " Przyjaciółki " jak opowiadał nieżyjący już dziś od trzech lat Ojciec . To zderzenie małego dziecka ze śmiercią zakwitło we mnie wiarą , na długo , na zawsze ...

ewa maria, 2018-07-05 09:22:26

...to prawda... jest we mnie pamięć każdego mojego cierpienia... Wstałam, ale łoże niosę... a błogostanu nie znam. Miejmy dziś dobry dzień. Pa.

Jolanta, 2018-07-05 08:48:56

Weź swoje łoże... weź to, co w tobie chore, słabe, brzydkie, sparaliżowane, co niedomaga, a Jezus przemieni to w siłę, w moc. Czy jestem gotowa przyjąć Jego dary?

., 2018-07-05 08:06:24

Jezus prosi o zabranie łoża, które jest „pamiątką” po uzdrawiającym duchowo i fizycznie spotkaniu z Nim. Każde spojrzenie na taką „pamiątkę” daje odpoczynek i napełnia pokojem, jest znakiem Obecności Kogoś, Kto zawsze jest gotowy stanąć po mojej stronie i przynieść ulgę w każdym wymiarze doświadczanego cierpienia.

Grzegorz, 2018-07-05 06:41:28

Nasze życie to nie leżenie pod gruszą na dowolnie wybranym boku. To wezwanie do Drogi i to z obciążeniem. Na manowce przyjdzie właściwy czas. Dziękuję Ojcze Michale. Ave Maria, Auxilium Confessorum!

lucy, 2018-07-05 04:14:56

...a zapomniałam o jeszcze o jednym ... przypomnienie " łoża" często boli, ale to zbawienny ból - można sprawdzić siebie, taką jest czasem, a może zawsze miłość:) dzięki :) no to miłego dnia 😊

rene, 2018-07-05 03:55:04

Lucy, ale po co taka wiwisekcja. Pokora i brak pychy to ciche wykonywanie swoich codziennych obowiązków bez trąbienia o sobie. To świadectwo swojego życia czynami, bez niepotrzebnych słów, to fizyczna pomoc drugiemu bez oczekiwania wdzięczności.

lucy, 2018-07-05 01:43:43

... tak jest... znam to ... przeżylam taki cud uzdrowienia z "choroby grzechu" :) ale to dobrze że, zostanie "pamięć" choroby - wtedy bardziej się kocha widząc jak wiele mi darowano ... wtedy nie można nie dziękować Bogu swoim życiem za cud wyrwania z pychy zauroczenia sobą.. . ja tak mam i ... za to czasem za ciężkie doświadczenie mojego "łoża" kocham GO jeszcze mocniej 😊 dzięki o. Michale:) błogosławionego czwartku , bardziej zdrowego i uśmiechniętego 😇