Apel Jasnogórski w obliczu epidemii
Jasnogórska Matko wielkopostnego Kościoła!
Przychodzimy do Ciebie w chwilach dla naszej ojczyzny i dla naszych rodzin wyjątkowo trudnych. Jutro, po raz pierwszy od setek lat, Polacy nie wyruszą tłumnie do swoich parafialnych kościołów, by karmić się Słowem Bożym i eucharystycznym chlebem. Zrobią to w poczuciu odpowiedzialności za siebie nawzajem, zrobią to z chrześcijańskiej miłości bliźniego. Prosimy Cię Matko, by ten czas eucharystycznego głodu, czas w którym tracimy z oczu naszego Oblubieńca, doświadczamy, iż skończyła się uczta weselna i nadszedł czas postu, był momentem przeżycia wielkiej tęsknoty. Tęsknoty świętej, głębokiej, przenikającej serce i sumienie. Tęsknoty, która ujawni nam, jak bardzo trzeba eucharystię kochać, jak bardzo trzeba ją cenić, uwielbiać, adorować, jak wielkie powinno było być nasze dziękczynienie wtedy, gdy mogliśmy spokojnie i bezproblemowo przyjmować Ciało Pańskie. Niech ten czas jeszcze głębiej zwiąże nas z Tobą Matko, niech nam ujawni wszystko to, co przeżywałaś w Wielką Sobotę - bo przecież wkraczamy w czas wielodniowej, głębokiej Wielkiej Soboty, czas pełnego nadziei oczekiwania na ponowną możliwość przeżywania eucharystycznego wesela w pełni. Teraz zaś uczymy się od Ciebie duchowej więzi z Jezusem, tej więzi która najpełniej ujawniła się po złożeniu Jezusa do grobu, gdy zniknął Ci z oczu, gdy trzeba było użyć oczu duszy by go rozpoznać i by na niego wytrwale czekać.
Wpatrując się w Twoje Matko rany, w Twoje poranione oblicze, uczymy się z tej jasnogórskiej lekcji jak bardzo jesteś nam bliska i jak bardzo jesteś nam podobna. Ty, Matko zraniona, rozumiesz tych wszystkich, którzy w różnych rejonach świata i naszej ojczyzny przeżywają cierpienie, tracą życie, doświadczają lęku i zmagają się z zagrożeniem. Twoje Matko poranione oblicze uczy nas otwartego serca i otwartych dłoni, uczy nas zauważania i pomagania tym, którzy pomocy potrzebują, czasami są to sąsiedzi w podeszłym wieku, czasami osoby samotne czy pozbawione środków do życia. Twoje rany, Matko, dziś znaczą coś nowego, coś, czego do tej pory nie dostrzegaliśmy. Znaczą iż jesteś z nami niezależnie od tego, jakie cierpienie, jakie zagrożenie czy jaki trud na nas przyjdzie. Także w dobie niebezpiecznego wirusa, rany twoje mówią: Jestem waszą królową, orędowniczką, opiekunką, lekarką dusz i ciał, spójrzcie na ściany tej kaplicy – świadectwo tylu cudów, które dokonały się przez jasnogórskie oblicze i nie lękajcie się.
Dziękujemy Matko, za wielki trud służb publicznych, medycznych, porządkowych, za trud duszpasterzy i pracowników mediów, za odpowiedzialność rodaków. Twojego Syna prosimy o duchową jedność i duchową komunię dla tych, którzy jutro modlić się będą w rodzinach i uczestniczyć we Mszy świętej za pośrednictwem telewizji, radia i Internetu. Niech On, jedyny zbawiciel, będzie fundamentem tej nadziei, która zawieść nie może, bo przecież każdy wielki post musi skończyć się radością paschalną, tak jak każda noc kończy się świtem.
