Apel jasnogórski - rocznica smoleńska
Jasnogórska Matko Bolesna,
Na sześć dni przed Paschą, paschą Twojego Syna, stajemy na tym świętym miejscu by otworzyć karty Ewangelii i by poczuć świętą, mistyczną woń nardowego olejku, który Maria Magdalena wylała na stopy Chrystusa. Wyznała w ten sposób niezłomną wiarę w zmartwychwstanie, bo przecież była siostrą tego, którego Jezus wydobył z grobu, z ciemności. Przygotowała w ten sposób naszego Pana na śmierć, namaściła. Nie żałując ani kropli z balsamu swojej miłości. Lecz przecież w tym samym czasie Judasz przygotowywał już swoją zdradę. W poniedziałek wielkiego tygodnia czujemy już całą grozę tej tragedii, tej ciemności, która ma nadejść, gdy najniewinniejszy z nas zawiśnie na drzewie krzyża, by nas przed naszymi krzyżami uratować.
Grozę tamtej śmierci, tamtej zdrady, tamtej ciemności, pogłębia jeszcze groza śmierci i mgły, które spadły na nas przed siedmiu laty… Wspominamy dziś – wraz z Tobą, Matko Polaków, perło w Koronie, bolesna diamentowa łzo pokoleń - pełne smutku chwile, które wstrząsnęły sercem Narodu.
Jeszcze Polska nie zginęła póki my giniemy
póki nasi starsi bracia wędrują do ziemi
tam tajemne biją źródła tryskają strumienie
tam śmierć pada na kolana przed wiecznym istnieniem
tam zabici w ciemnym lesie modlą się za nami
tam powstańcy do Śródziemia idą kanałami
ścieżka wiedzie przez grób Pański – nie ma innej drogi
trzeba się owinąć w całun biały i czerwony
gdy przestaną nas hartować strzałem w potylicę
samoloty będą spadać za lub przed lotniskiem
mroźny wiatr ze wschodnich kresów wciąż nam wieje w plecy
gnie się trzcina nadłamana tli się płomyk świecy
a im bardziej bezsensowny twój zgon się wydaje
tym gorętsze składaj dzięki że jesteś Polakiem
naród tylko ten zwycięża razem ze swym Bogiem
który pocałunkiem śmierci ma znaczoną głowę
/W. Wencel/
Matko ze zranionym obliczem!
Splotły się losy naszego Pana i jego odkupieńczej drogi ku Jeruzalem, z dziejami Narodu, który trwa od klęski do klęski i od zmartwychwstania do zmartwychwstania. A twoje królujące nad nami oblicze jest pobrużdżone jak czarnoziem w który wsiąka krew. Nigdy nas nie zostawiłaś, byłaś i jesteś z nami w każdym cierpieniu, a Twój obraz, katyński, smoleński, ten na którym trzymasz w swoich dłoniach przestrzeloną głowę polskiego oficera, spłonął przecież we wraku prezydenckiego tupolewa, by święte prochy maryjnego wizerunku zmieszały się z prochami synów i córek polskiej ziemi.
Zakuliśmy Cię w zbroję z wotywnych ryngrafów
daliśmy miecz do ręki i tarczę z herbami
miałaś przed naszym wojskiem wyruszać do walki
jak urodzona w Litwie księżna z poematu
lecz Ty nie toczysz wojen choć twarz Ci ciemnieje
od tych klęsk których objąć rozumem nie sposób
w odległych galaktykach galilejskich oczu
co noc spadają gwiazdy – to nasze nadzieje
i znów mgła znowu szczątki walają się w błocie
sołdaci dzielą wszystko co da się spieniężyć
nie odmienisz nam losu nie pomścisz poległych
nawet czarnego pyłu nie zdmuchniesz z ich powiek
już dosyć – zamknij oczy zmęczone od ognia
i w pożarze historii pozostaw nas samych
niech na Twoim policzku zagoją się rany
i przestanie Ci ciążyć nieszczęsna korona
Ona milczy lecz z głębi katedry w Warszawie
z Krakowskiego Przedmieścia gdzie znicze migocą
spod krzyża naszych pragnień wieje żywe Słowo
niosąc ludziom wzgardzonym osiem błogosławieństw
i znów jesteśmy braćmi: wskrzeszeni grzesznicy
„cisi” „którzy się smucą” i „czystego serca”
żywą tkanką nabrzmiewa w wotywnej kaplicy
ikona polskiej duszy – Madonna Smoleńska
/W. Wencel/
Ze łzami w oczach wspominamy dziś – mając w pamięci pielgrzymowanie Chrystusa na Golgotę – wszystkich poległych w Katyniu, Charkowie i Miednoje, oraz w tylu innych miejscach kaźni polskiego narodu. I wspominamy w bolesnej modlitwie naszych braci i siostry ze wszystkich środowisk i opcji politycznych, którzy zginęli 7 lat temu w drodze na uroczystości katyńskie, bo chcieli reprezentować tam Naród, każdego i każdą z nas. Ty Matko, łagodna pocieszycielko, weź w swoje dobre dłonie ich dusze, a tym którzy pozostali i umieją pamiętać, i przechowują dziedzictwo, któremu na imię Polska, daj ukojenie i otrzyj łzy.
