Apel Jasnogórski - 30 grudnia 2013

Jasnogórska Matko Świętości!

W tych ostatnich dniach 2013  roku pragniemy nie tylko podsumowywać minione wydarzenia i tworzyć bilanse spraw, które już są historią, ale także – jest to przecież cecha ludzi mądrych – przygotować się do tego, co ma dopiero nadejść, zaplanować najważniejsze wydarzenia zbliżającego się roku. Stajemy więc przed Tobą, Królowo Polski, Matko Kościoła, by wraz z Tobą, w tym przedostatnim dniu roku spojrzeć w przyszłość i odnaleźć w niej te punkty, które dobry Bóg stawia przed nami jako najbardziej wymagające zadanie, te wydarzenia, które – choć jeszcze przed nami – już stają się najważniejszymi datami naszej historii.

Jesteśmy pewni, dobra Matko, że to Ty w dzisiejszy wieczór wskazujesz nam z delikatnością i  dobrocią ów najważniejszy moment 2014 roku, który będzie zapisany złotymi literami w historii Kościoła, w historii Ojczyzny, ale także w osobistej, prywatnej historii każdego z nas – moment, o którym pokolenia Polaków opowiadać będą swoim wnukom, aby przenieść te chwile w przyszłość odleglejszą niż każdy z nas… To chwila, która nadejdzie za 118 dni, 27 kwietnia 2014 roku: Kanonizacja błogosławionego papieża Jana Pawła II. Dla większości z nas jest ów niezwykły człowiek kimś bardzo głęboko wpisanym w codzienność, w losy rodzin, najoczywiściej obecnym w naszych życiorysach, odległym a jakże bliskim, życzliwym uczestnikiem naszych spraw, kompasem w codziennych wyborach, przewodnikiem po miłości i po cierpieniu, apostołem wiary, wiernym towarzyszem naszych modlitw, opiekunem, ojcem, pasterzem, przyjacielem, w najoczywistszy sposób zaangażowanym we wszystkie nasze dzienne sprawy… Gdybyśmy jednak zapytali dziś uczniów szkół podstawowych, a może nawet gimnazjów, co wiedzą o Papieżu Polaku, odpowiedzieliby nam słowami,  które w naszych uszach nieprzyjemnie zabrzmiały by jak odległa historia – odpowiedzieli by nam tak, jak my dzisiaj opowiadamy o wydarzeniach sprzed daty naszych narodzin – w czasie przeszłym, dokonanym. A przecież ta historia trwa, przecież są w Polsce rodzice, którzy opowiadają swoim dzieciom o Janie Pawle II jak o najbliższym przyjacielu, pokazują swoim dzieciom pomniki papieża i ze wzruszeniem, z drżeniem głosu, ze łzami w oczach  opowiadają historię tego niezwykłego pontyfikatu jako swoją historię, pielgrzymki papieża do ojczyzny opowiadają tak, jak gospodarz opowiada o przyjeździe dawno oczekiwanego gościa do własnego domu, słowa wypowiedziane przez papieża na placach Rzymu, Warszawy, Krakowa, na Jasnej Górze, opowiadają tak, jak opowiada się najważniejsze, najintymniejsze  rozmowy swojego życia. Jest jeszcze w nas wspaniała, głęboka pamięć o tym niezwykłym człowieku, który dla każdego potrafił być tak bliski, najbliższy. I nie możemy pozwolić, by ta opowieść o naszym życiu z Janem Pawłem II stała się historią, przebrzmiałą pieśnią z dawnych, lepszych lat. Nie możemy pozwolić, by ta miłość minęła – nie za naszego życia!

Matko Boża z Jasnej Góry!

Mamy prawo się bać, że kanonizacja Jana Pawła II ostatecznie zamknie rozdział historii Polski i rozdział historii Kościoła, oznaczony jego wielkim imieniem. Dlatego – by tak się nie stało – przysięgamy dzisiaj sobie i Bogu – stojąc przed tą świętą ikoną, na tym świętym miejscu – że zrobimy wszystko, by się do tego wielkiego dnia jak najpiękniej przygotować. Że będziemy przez najbliższe 118 dni rozważać papieskie słowa, trwać na modlitwie, opowiadać o nim młodzieży i dzieciom, będziemy pogłębiać jego nauczanie jasnogórskie, przyjmować orędzie Bożego miłosierdzia, wspominać, ale także podejmować z nową nadzieją całe to duchowe dziedzictwo, które nam zostawił, by je przenieść w przyszłość.

I prosimy z tego świętego miejsca naszych pasterzy, Księży Biskupów, Proboszczów, kapłanów, katechetów, by nam w tym przygotowaniu pomogli. Wołamy dzisiaj,  w przedostatnim dniu 2013 roku o wielki program przygotowania duchowego do kanonizacji Jana Pawła II, program, który dotarłby do każdej polskiej parafii, każdego polskiego domu. Program, który zjednoczyłby nas wszystkich w duchowym wysiłku. Program nie przeciwko komukolwiek czy czemukolwiek – lecz dla: dla człowieka, dla kościoła, dla ojczyzny! Wołamy w imieniu wszystkich kochających papieża Polaków – w kraju i na emigracji – o to, byśmy wspólnie, jako polski kościół – wyruszyli w pielgrzymkę wiary, i by to pielgrzymowanie nie skończyło się 27 kwietnia na Placu św. Piotra, lecz by trwało, by trwała pamięć o naszych szczęśliwych czasach, w których Bóg dał nam tak dobrego i tak wielkiego świętego… Już za chwilę będzie za późno na jakiekolwiek przygotowania. Jeśli nie zaczniemy teraz, zaraz,  będzie za późno. Natchnij nas Matko dobrą myślą, natchnij naszych pasterzy, Biskupów i kapłanów, byśmy nie zmarnowali tak wielkiej szansy na duchową odnowę, nie zmarnowali tego wielkiego Bożego daru.

Wszystko to składamy Matko w twoje opiekuńcze dłonie!

Modlimy się rozważając tajemnicę narodzenia Syna Bożego: