Kazanie z EWTN

(Mt 13,54-58)

Jezus przyszedłszy do swego rodzinnego miasta, nauczał ich w synagodze, tak, że byli zdumieni i pytali: Skąd u Niego ta mądrość i cuda? Czyż nie jest On synem cieśli? Czy Jego Matce nie jest na imię Miriam, a Jego braciom Jakub, Józef, Szymon i Juda? Także Jego siostry czy nie żyją wszystkie u nas? Skądże, więc ma to wszystko? I powątpiewali o Nim. A Jezus rzekł do nich: Tylko w swojej ojczyźnie iw swoim domu może być prorok lekceważony. I niewiele zdziałał tam cudów, z powodu ich niedowiarstwa.

Homilia do Ewangelii (Mt 13,54-58) - 30 lipca 2010 /EWTN Chapel, Irondale, AL/

Drodzy Bracia i Siostry!

Na początku pragnę serdecznie podziękować Ojcom Franciszkanom Wiecznego Świata a także wszystkim tym, którzy z wielka życzliwością gościli mnie w EWTN, telewizji niosącej światło Ewangelii do tak wielu domów na całym sowiecie. Od trzech tygodni ucze się tutaj, wśród osób  zaangażowanych w EWTN, chrześcijańskiej radości a także wiary w cuda: ·takie cuda, jakich dokonała w tym miejscu Matka Angelica.

Ja pochodzę z dalekiego kraju, kraju w którym także dzieją się wielkie cuda, kraju w którym ludzie wciąż wierzą w Ewangelię i według niej żyją, kraju który jednak potrzebuje modlitwy i cudów, by nie zagubił swojego pięknego chrzescijanskiego dziedzictwa. Gdy czytam dzisiejszą Ewangelie, to nabieram odwagi  i zaczynam czuć się komfortowo, bo przecież Jezus powiedział: nikt nie jest prorokiem we własnym kraju. Skoro tak, skoro jestem daleko od własnego kraju, to mogę liczyć - według słów Jezusa - na to, ze zostanę wysłuchany.  Nie chce jednak wpaść w nazbyt optymistyczny ton, świadomy tego, ze z pewnością prawda Ewangelii jest dużo głębiej...

"Wy jesteście światłem świata. Nie można ukryć miasta położonego na górze"  - mówi Jezus na zakończenie ośmiu Błogosławieństw, w swoim słynnym i jakże pięknym Kazaniu na Górze. Skoro tak, skoro Jezus przyrównuje nas do miasta, do miasta w którym sam zamieszkał, to możemy tę dzisiejszą Ewangelię przeczytać w zupełnie nowym świetle:
"Jezus przyszedł do swojego rodzinnego miasta i nauczał". Tak, naprawdę jesteśmy jego miastem, jego rodzinnym miastem. Tak! To my jesteśmy miejscem do którego się schronił, miejscem w którym poszukał bezpieczeństwa, miejscem które obrał sobie na mieszkanie. Serce każdego z nas jest rodzinnym miastem Jezusa, do którego wraca, jak do domu.
Wraca i naucza. Jest jakąś wielka tajemnica w tych nieustannych powrotach Jezusa. Ile razy wracał juz do nas. Wracał, żeby dać nam jeszcze jedną szanse. Ile razy wygnany, upokorzony, wyeksmitowany z naszego serca, wracał żeby nauczać. Wraca, a tymczasem spotyka go przedziwne, zastanawiające oskarżenie.

Bardzo uderza mnie, co zarzucili Jezusowi ludzie: On jest synem cieśli, synem Maryi, bratem znanych nam ludzi, jednym z nas! To jest zarzut! A przecież właśnie stąd bierze się jego wielka mądrość i jego wielka miłość - stąd że jest synem Maryi i synem cieśli. Stąd, ze od nich uczył się kochać Boga, swojego Ojca! Tak, bracia i siostry, Jezus jest jednym z nas, jesteśmy jego braćmi i siostrami. Tym, którzy rzucają oskarżenia nie może pomieścić się w głowie, ze syn Maryi, syn cieśli może być tak mądry i święty, Może nauczać z taka mocą!

Być może także ciebie bracie, także ciebie siostro spotkał taki zarzut: Skoro jesteś synem Maryi, skoro jesteś dzieckiem Kościoła, to na pewno nie jesteś mądry, bo mądrości szuka się gdzieś zupełnie indziej. O tak! Ludzie szukają mądrości wśród filozofów, psychologów, wśród polityków, gwiazd filmowych i telewizyjnych, wśród ludzi tak samo jak oni pogubionych i tak samo jak oni błąkających się w ciemności. Chętnie przyznają się do pokrewieństwa: Jestem następcą, uczniem, potomkiem, takiej czy innej ideologii, podążam taką a nie inną droga myślenia, i śmieją się z nas chrześcijan: czego możecie nauczyć się od dziewicy z Nazaretu, czego możecie nauczyć się od cieśli Jozefa, czego możecie nauczyć się od apostołów, braci Jezusa, co wy robicie w tym towarzystwie? Pytają z kpiną!

O tak! Jesteśmy  - tak samo jak Jezus - dziećmi Maryi, synami cieśli, synami Kościoła. Od nich uczymy się mądrości. Tej zadziwiającej mądrości, w której Jezus wzrastał. I wyrósł na największego mędrca ludzkości. Jesteśmy braćmi Jezusa Chrystusa, Syna Bożego, i dzięki temu uczymy się największej mądrości, mądrości krzyża: choćby  nawet  cały  świat śmiał się z nas .

W Polsce w lipcu i sierpniu setki  tysięcy ludzi decydują się pielgrzymować (iść pieszo setki  mil)  do Sanktuarium Matki Bożej na Jasnej Gorze w Częstochowie. Do sanktuarium, gdzie znajduje się Klasztor zakonu Świętego Pawła I Pustelnika –mój  dom. Idą pieszo setki mil aby uczyć się życia u najmądrzejszej kobiety świata. Idą aby przyznać się, ze są jej synami i córkami, idą, żeby naśladować Jezusa, który także od niej, pokornej dziewicy z Nazaretu tak wiele się nauczył. Na Jasnej Gorze znajduje się starożytna ikona przedstawiająca Maryję ze zranionym obliczem. Maryję taką jak każdy z nas, zranioną, skrzywdzoną, upokorzoną, zapomnianą, samotną, chorą, biedną... Maryję, która rozumie każdy nasz lek i każdy nasz smutek.  Kiedy pielgrzymi przychodzą juz po wielu dniach wędrówki pod mury sanktuarium i wkraczając do Kaplicy Matki Bożej, muszą - mimo zmęczenia – podnieść głowy wysoko, ażeby ujrzeć jej piękną, tajemniczą twarz. Bo każdy kto
jest jej dzieckiem,  przestaje być niewolnikiem z opuszczona głową, a staje się człowiekiem wolnym, z czołem uniesionym wysoko do góry. Ona - Maryja z Jasnej Góry - jest najmądrzejszą kobietą świata, bo Ona  uczy nas w Ewangelii o Kanie Galilejskiej: zróbcie wszystko, cokolwiek mój Syn wam powie!

Niech się świat dziwi, niech nas wyśmiewa, niech szuka mądrości gdzie chce. My naśladujmy Jezusa, który zechciał być synem Maryi. On - Syn Boga żywego. Skąd u Niego ta mądrość i cuda? Czyż nie jest On synem cieśli? Czy Jego Matce nie jest na imię Miriam…